Nezan N. Çelebi

Devletin her defasında nihai diz çöktürme ve bitirme nidalarıyla yola çıkarak sağa sola kükrediği dönemleri çokça yaşadık. Hepsinin sonunda çok acı çekildi, çok insanın bağrı yandı. Çok insan sevdiklerini toprağa gömdü. Çok insan yüreklerinde derin özlemlerle kendi iç dünyalarında sellerle boğuştu. İşte yeni bir acı döneminin içine düştük. Acı döneminin güdümlü bombaları yürekleri dağlıyor. Dağdan kopup gelen her haberin acı yanı annelerin, babaların, kardeşlerin, çocukların dünyasında derin yaralar açıyor. İster asker ister gerilla olsun ölümle temas eden her kalp yerinden fırlıyor. Bir an duruyor. Sanki hiç çarpmayacakmış gibi kemiriyor insanoğlunun kalbini ve ruhunu… En alasından ağıtlar ciğerlerimizi dağlarken gözlerdeki umutlu bekleyiş yerini hüzne bırakıyor. Gerçek insanlar şunu söylüyor: “Bırakın gencecik canlar yaşasın. Bizimle kırlarda bayırlarda koşsunlar… Sevgilileri olsun, nişanları, düğünleri olsun… Umutları ve hüzünleri olsun, iyi günleri ve kötü günleri ols