Nezan N. Çelebi

Van ve Erciş’te meydana gelen deprem kuşkusuz ki birçoğumuzu derinden etkiledi, üzdü. Bu tür zamanlarda dayanışma ve paylaşma kültürünün önemini kimse yadırgayamaz. Bu tür felaketlere bireysel olarak hazır olmanın yanı sıra devletin zamanında gerekli tüm hazırlıkları planlaması ve pratiğe geçirmesi çok önemli. Deprem sonrasında yaşananlar bize, Türkiye’nin vatandaşına bakış açısını, onu sahipleniş biçimini bir kez daha gösterdi. Merkezi otorite etrafında tüm yetkileri toplayan devlet, çadırı, ambulansı, doktoru, gıda malzemesini, kurtarma ekiplerini Tekirdağ’dan, Bursa’dan vb. şehirlerden toparlama telaşına girdi. Yerinden yönetimin ne kadar önemli ve vazgeçilmez olduğu böylece bir kez daha gün yüzüne çıktı. Devletin ağırlıklı olarak merkez batı illerinden yaptığı aktarmalar/transferler, Doğu’nun nasıl da gerçekten ötekileştirildiğini gösterdi. Hoş, olası bir İstanbul, İzmit depreminde çuvallanacağı çok açık ama yine de Doğu’nun güvenlik eksenli organizasyon dışında sağlık, ilkyardım,

Mimesis-dergi.org sitesinde “Kürt Sorunu Tiyatro ve Drama Eğitimcilerini Hangi Açılardan İlgilendiriyor?” başlığıyla yayınlanan yazıda Bülent Sezgin, benim de katıldığım düşünceleri ifade ediyor. Bülent, bana attığı mailde benim de görüşlerimi paylaşmamı öneriyor. Kürt sorunu bağlamında tiyatro ve drama eğitimcileriyle ilgili çok ciddi gözlemlerim olmasa da genel anlamda eğitimle ilgili birkaç hususu dillendirmek ve tartışmaya bir nebze de olsa katılmak istedim. Öncelikle şunu belirtmeliyim. Okullarda genel anlamda sınıfiçi veya okuliçi tartışmalarda karşı tarafı yani “ötekini” insan yerine koyma ya da empati kurma gibi bir derdi olmuyor insanların. Özellikle savaş sözkonusu olduğunda ağlayan Kürt annesi anne değil, üzülen baba baba değildir. Karşıdaki “terörist” olunca onun “ölüm”ü hakkettiği düşünülür. Ölüm “öteki”ne reva görüldüğü içindir ki o taraftaki ölüm ve yaşattığı yas havası/üzüntü pek önemsenmez. Bu, ezberlenmiş bir yaşam ve düşünce biçimidir. Okul yıllarında sistemli bi

Türkiye, eğitim organizasyonu ve hedefleri anlamında demokratik yaklaşımları uygulamayan dolayısıyla “ötekilerin” en temel insani hakkı olan eğitim hakkını gasp eden bir ülke. Gerek 222 sayılı İlköğretim ve Eğitim Kanunu, gerek 1739 sayılı Milli Eğitim Temel Kanunu, gerek ilköğretim, ortaöğretim ve yükseköğretim ile ilgili diğer yönetmelik ve kanunlarda toplumun çok kültürlü yapısını dikkate alan yasal düzenlemelerden çok uzaktayız. “Türk vatandaşı kız ve erkek çocuklar ilköğrenimlerini resmi veya özel Türk ilköğretim okullarında yapmakla mükelleftir.” derken “Türklük” vurgusundan vazgeçmiyor. Yine 222 sayılı kanundaki “İlköğretim, kadın erkek bütün Türklerin milli gayelere uygun olarak bedeni, zihni ve ahlaki gelişmelerine ve yetişmelerine hizmet eden temel eğitim ve öğretimdir.” ifadesi ülkede yaşayan herkesi “Türk” olmaya mecbur kılan asimilasyoncu stratejinin vazgeçilmez olduğunu göstermektedir. Aynı kanunun 3. maddesi ise bütün çocukları doğuştan mezara kadar Türklük ilkesi